TARNOWSKA KATEDRA

Bazylika katedralna Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie została wzniesiona staraniem Spicymira Leliwity po lokacji miasta w 1330 roku. W wieku XV kościół był powiększany, a w następnych stuleciach rozbudowywany. W latach 1889 - 1897 został gruntownie odrestaurowany i przybrał kształt współczesny. Wokół katedry, do 1784 roku, chowano zmarłych. W kościelnych podziemiach miejsce spoczynku znajdowali jedynie zamożni panowie. 

Ponieważ Tarnów był miastem prywatnym, prawo patronatu kościoła należało do właścicieli czyli potomków Spicymira Leliwity. Stąd też w świątyni piękne i potężne nagrobki Tarnowskich i Ostrogskich. Z lewej strony prezbiterium pochowano hetmana Jana Tarnowskiego oraz jego syna Jana Krzysztofa. Najwyższy w Polsce pomnik, mierzący 13,8 m w stylu renesansowym, wykonywany był pierwotnie przez Bartłomieja Berecciego, a kończony przez Jana Marię Padovano. Po przeciwnej stronie grobowca hetmana, stoi równie potężny pomnik księcia Janusza Ostrogskiego i jego żony Zuzanny, wykonany w stylu manieryzmu gdańskiego. 

Świątynię zdobią gotyckie sklepienia, barokowe ołtarze, liczne epitafia i piękne pomniki nagrobne, których naliczyć można dziewięć. W tarnowskiej katedrze można nawet usiąść w zabytkowych stellach pod chórem. Wspaniałe wnętrze katedry porównywane jest z Kaplicą Zygmuntowską na Wawelu.

Na mapie nr 2.